Perfectionisme in het kwadraat

Genetisch ben ik belast met perfectionisme. Toen ik vorig jaar een familiereünie organiseerde met een neef, nicht, broer, zus en dochter werd mij dit meer dan duidelijk. Ik ontdekte dat er zelfs overtreffende trappen zijn, maar het was perfect! We hebben onze meer dan vijftig gasten verrast met het programma, de organisatie, de locatie. De hele organisatie was een feest der herkenning.

Het leuke van het organiseren van een reünie met familie die de zaken, net als jij, graag goed willen regelen is dat er ook werkelijk iets geregeld wordt. Doordat ieder zijn talenten heeft en wij de taken verdeeld hadden, was het resultaat een prachtige reünie, waar alles klopte. Een weekend met mooie verhalen, een perfect programma, alle faciliteiten en details tot in detail geregeld.

We hebben creatieve- en organisatietalenten. We hebben doeners en dromers in de familie, maar allen zijn het perfectionisten. Mijn talent is om zaken te organiseren en het overzicht te bewaren. Mijn praktische instelling zorgt ervoor dat alles ook geregeld wordt. Dat het programma wordt nageleefd en dat het draaiboek klopt. De meer creatievelingen kunnen verdwalen in het enthousiasme, maar hebben wel ieder detail uitgedacht en overwogen. Zij zorgen ervoor dat de spotlight (letterlijk) goed staan, het geluid perfect is en de juiste vragen gesteld worden. Dat de sfeer en de doelen bereikt worden. Ons doel was de generatie van mijn moeder verhalen laten vertellen over hun leven. In hoeverre verschilt het gezinsleven met 9 kinderen met het leven van nu. Deze verhalen overdragen aan de kleinkinderen. Al onze talenten samen zorgde voor een prachtig resultaat.

Ik zal niet te veel in details treden, maar aan werkelijk alles was gedacht en alles had een kwinkslag naar de familie: van EHBO doos, bewegwijzering tot keukenschort. Het is heel mooi als je met een team gelijkgestemde iets prachtigs kunt neerzetten. Als er evenwicht en eensgezindheid is in het organisatiecomité.

Als ik een project organiseer in mijn werkomgeving is het mij al vaak overkomen dat ik teleurgesteld ben in mijn collega's. Zij hebben een andere arbeidsethos, het lijkt of het ze niets interesseert welk effect hun handelen heeft. Als je dan iets voor elkaar moet krijgen, iets waar je echt in gelooft en anderen voldoen niet aan jouw verwachting dan moet je continu schakelen. Ik heb dan altijd de neiging om nog harder te gaan werken en om me vreselijk te ergeren aan de onverschilligheid of het niet nemen van verantwoordelijkheid. Het is mijn valkuil, mijn probleem, mijn gedrevenheid, mijn perfectionisme en ik weet inmiddels dat ik de lat niet zo hoog moet leggen. Ik kan echter niet anders. Ik zorg ook altijd weer dat het voor elkaar komt, maar het is jammer dat er negatieve energie bij vrijkomt. Iedere keer leer ik weer, maar het is heel hardnekkig.

Maar wat een zaligheid als je iets organiseert en het klopt! Als jouw doelen om mensen te verrassen gedragen worden. Als je net zulke perfectionisten om je heen hebt, dat je je daar nog over kunt verbazen. Op naar de volgende reünie!